140. ROCZNICA KONSEKRACJI KOŚCIOŁA ŚW. WITALISA MĘCZENNIKA W TUSZYNIE

 

Program uroczystości

godz. 11.15 Cmentarz parafialny. Poświecenie pomnika śp. Stefana Krysińskiego – ojca chrzestnego Prymasa Wyszyńskiego.

 

godz. 12.00 Kościół. Msza święta. Formularz z rocznicy poświęcenia kościoła własnego.

Koncelebransi: ks. Kamil Leśniewski, ks. Marcin Kacprzak

Procesja wejścia przez główne drzwi (jeśli pogoda pozwoli)

Po pozdrowieniu powitanie przez parafian i proboszcza

Czytania z tekstów wspólnych na poświęcenie kościoła

Psalm

Ewangelia – ks. Marcin Kacprzak

Homilia

Po homilii  – Prośba proboszcza o poświęcenie. Obrzęd błogosławieństwa odnowionego ołtarza Matki Boskiej Tuszyńskiej, św.  Józefa i św. Witalisa

Credo

Modlitwa powszechna  Wstęp i zakończenie

Procesja z darami

Liturgia eucharystyczna: prefacja o poświęceniu kościoła nr 51, modlitwa eucharystyczna,

Komunia święta

Życzenia od władz miasta – Burmistrz

Podziękowanie i krótkie ogłoszenia – Proboszcz

Procesja wyjścia (przez zakrystię)

Obiad

 

 

 

 

 

POŚWIĘCENIE POMNIKA

ŚP. STEFANA KRYSIŃSKIEGO – OJCA CHRZESTNEGO

BŁ. KARD. STEFANA WYSZYŃSKIEGO

W TUSZYNIE

(ks. abp senior Władysław Ziółek)

 

W świetle wiary jesteśmy przekonani, że śmierć nie jest końcem, ale przemianą życia. Na grobach naszych bliskich zmarłych wznosimy krzyże i nagrobki, które wyrażają naszą niezłomną nadzieję płynącą ze śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

Prośmy Boga, aby umocnił naszą wiarę w zmartwychwstanie i życie wieczne i pobłogosławił ten pomnik, wzniesiony na miejscu, gdzie spoczywają doczesne szczątki śp. Stefana Krysińskiego, zacnego organisty parafii w Tuszynie i ojca chrzestnego bł. kardynała Stefana Wyszyńskiego – Prymasa Tysiąclecia.

Chcemy przez to wyrazić śp. Stefanowi Krysińskiemu naszą wdzięczność, która jest przejawem duchowej kultury człowieka i wyrazem pamięci o przekazywanym dobru, pięknu i modlitwie wyśpiewywanej i przekazywanej w muzyce na chwałę Bogu i pożytkowi wiernych parafii. Nadto, świadectwo żywej wiary dawane w Kościele zmaterializowało się w posłudze i roli ojca Chrzestnego błogosławionego kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Wszyscy czujemy się dłużnikami wobec Boga, który dał nam istnienie, zdrowie i zdolności. Jesteśmy dłużnikami względem naszych rodziców, nauczycieli, wychowawców, kapłanów,  nade wszystko świadków wiary, którzy na różnych drogach życia, słowem, przykładem, posługą kształtowali naszą osobowość, uczyli nas prawdy, miłości, wrażliwości na piękno i poświęcenie w służbie dla braci i prowadzili drogami zbawienia.

Panie Boże Wszechmogący, poświęcamy † ten pomnik postawiony na grobie śp. Stefana Krysińskiego, ojca chrzestnego błogosławionego kardynała Stefana Wyszyńskiego i organisty parafii w Tuszynie. Chcemy przez to okazać wdzięczność za jego życie, posługę i świadectwo wiary. Niech Dobry Pan nasz Jezus Chrystus wprowadzi go na wieczne pienia i uwielbienia w Domu Ojca, aby tam wypraszał wraz z błogosławionym kardynałem Stefanem Wyszyńskim moce z nieba dla nas żyjących tu na ziemi.

Niech dobro, które spełniał, piękno, które ukazał w muzyce i śpiewie idą za nim przed tron Boży. Niech będzie Bóg uwielbiony teraz i na wieki wieków. Amen.

 

godz. 12.00 Msza święta Jubileuszowa z okazji 140 rocznicy poświęcenia kościoła 19 września 1882 r.

 

Powitanie przez parafian

 

Aleksandra, Krzysztof, Alicja Kurzawa

 

Rocznica poświęcenia naszego tuszyńskiego kościoła jest świętem całej parafii. Z radością gromadzimy się na mszy świętej, aby dziękować za ten dom Boży, w którym Pan Jezus nas gromadzi.  Witamy dziś wśród nas Księdza Arcybiskupa Władysława Ziółka i prosimy o modlitwę  za naszą parafię, abyśmy  z odwagą szli dziś za Jezusem, tak jak czynili to tuszyńscy parafianie, którzy przez 140 lat tutaj się modlili się i uczyli jak być chrześcijanami.

Nasza świątynia została zbudowana po powstaniu styczniowym, gdy nie było niepodległej Polski a wiara katolicka prześladowana przez Rosjan.  Podczas II wojny światowej Niemcy przeznaczyli kościół na magazyn zboża. W czasie komunizmu życie religijne było często ograniczane. Dziś także pojawiają się nowe zagrożenia. Ale wiara w parafii trwa i nasz kościół służy Bogu i ludziom. Mamy nadzieję, że udział w tej mszy świętej w łączności z naszym Arcypasterzem umocni naszą więź z Kościołem – Ludem Bożym i z parafią.

 

Powitanie przez proboszcza

 

19 września 1882 r. ks. bp Wincenty Chościak Popiel konsekrował nową świątynię w Tuszynie, ufundowaną przez rodzinę Płodowskich właścicieli Żeromina. Kościół budowano w latach 1862-1865. Proboszczem był wówczas ks. Józef Rzewuski. Tak wielu kapłanów – proboszczów i wikariuszy pełniło tu posługę duszpasterską. Byli wśród nich męczennicy II wojny światowej. Tyle pokoleń parafian umacniało się w wierze i miłości pod troskliwym okiem Matki Boskiej Tuszyńskiej, św. Witalisa i św. Józefa, św. Teresy z Lisieux. Dziś troska parafian o kościół i ich ofiarność czyni go coraz piękniejszym. Tak wypełniamy testament fundatorów i budowniczych.  Tak jak oni idziemy drogą wiary.         Czcigodny Księże Arcybiskupie Władysławie – witając Cię jak najserdeczniej, proszę,  abyś sprawował tę mszę świętą w intencji naszej wspólnoty parafialnej o umocnienie wiary i więzi z Kościołem.

Są obecni wśród nas pochodzący z  parafii ks. Kamila Leśniewskiego i ks. Marcina Kacprzaka. Ks. Kamil  odprawi tę mszę za fundatorów i budowniczych kościoła, zaś ks. Marcin za zmarłych kapłanów posługujących w naszej świątyni i pochodzących z naszej parafii. O łączności w modlitwie zapewnia ojciec Roman Majewski, paulin pochodzący z Żeromina, pracujący obecnie w Budapeszcie. Kapłanów pracujących niegdyś w naszej parafii reprezentuje ks. dr Jan Jachym. Witam serdecznie ks. Bartłomieja Rurarza – rektora kościoła Sióstr Bernardynek w Łodzi.

Zaproszenie do naszego świętowania przyjęli przedstawiciele władz miasta i gminy: Pan Burmistrz Witold Małecki z małżonką oraz Pani wiceburmistrz Maria Kopczewską. Są dziś razem z nami wnuki  śp. Stefana Krysińskiego – ojca chrzestnego bł. Prymasa Wyszyńskiego i tuszyńskiego organisty i kapelmistrza– Pan prof. Jan Krysiński z małżonką oraz Pani Hanna Maria Galant wraz z małżonkiem.

Tuszyńskie organizacje i wspólnoty naszej parafii oraz dzieci i młodzież szkolną reprezentują poczty sztandarowe. Zapraszam wszystkich Gości i tuszyńskich parafian do wspólnej modlitwy.

 

Homilia ks. abp Władysława Ziółka

1. 1. Jesteśmy, Bracia i Siostry, uczestnikami jubileuszowej uroczystości związanej ze 140. rocznicą konsekracji tutejszej świątyni parafialnej.

Dobrze, że Ksiądz Proboszcz nie przeoczył tej wyjątkowej rocznicy i poczynił stosowne działania duszpasterskie, ażeby w tym jubileuszowym czasie wszyscy parafianie mogli pogłębić w sobie świadomość, jak wielkim dobrem dla ich religijnego życia jest świątynia, jak to miejsce sprzyja budowaniu żywego Chrystusowego Kościoła. Bo świątynia to nie tylko dzieło materialne – tu materia służy budowaniu czegoś dla ducha; tu materia staje się jakby sakramentem, czyli świętym znakiem obecności Boga pośród swojego ludu.

2. Kiedy św. Jan Paweł II konsekrował świątynię Bożego Miłosierdzia w Krakowie w 2002 roku powiedział: „Możemy zadać sobie pytanie, jakie nurtowało króla Salomona, gdy oddawał Bogu na zamieszkanie świątynię jerozolimską, (o czym słyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym czytaniu): «Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię ogarnąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem»” (1 Krl 8, 27). I mówił dalej Papież: „Tak, na pierwszy rzut oka wiązanie obecności Boga z pewnym określonym miejscem może się wydawać niestosowne. A jednak trzeba pamiętać, że czas i miejsce należą całkowicie do Boga. Choć każdy czas i cały świat można uważać za Jego «świątynię», to jednak są czasy i są miejsca, które Bóg obiera, aby w nich w sposób szczególny ludzie doświadczali Jego obecności i Jego łaski. A ludzie wiedzeni zmysłem wiary przychodzą do tych miejsc, bo mają pewność, że rzeczywiście stają przed Bogiem, który jest tam obecny”.
3. Można więc za św. Janem Pawłem II powiedzieć, że od ponad stu lat wiedzeni zmysłem wiary i pragnieniem serca, przychodzili do tej poświęconej świątyni mieszkańcy ziemi Tuszyńskiej, a obecnie po ich śladach przychodzicie Wy, Bracia i Siostry, aby w tym świętym miejscu doświadczyć obecności Boga, aby słuchać Jego słowa, ubogacać się łaską sakramentów zwłaszcza Eucharystią i budować wespół braterską wspólnotę ochrzczonych. To dzięki temu ta świątynia nie jest martwą i zimną budowlą, ale pełnym życia domem Boga i Waszym domem. Tak, jak bez domu rodzinnego człowiek jest przez całe życia w jakimś sensie niespełniony, tak również bez domu Bożego trudno sobie wyobrazić człowieka w pełni jego duchowego rozwoju. Poprzez świątynię – ten parafialny kościół – zbawienie przybliża się do każdego z nas. Tutaj każdy wierzący spełnia swoje życiowe powołanie – może uświęcić samego siebie i pomóc innym w uczynieniu bardziej ludzkim i Bożym otaczającego go świata.

Świątynia jest jakby żywą pamiątką, że każdy z nas od chrztu świętego jest żywą świątynią Boga. Przypomniał nam to dzisiaj św. Paweł Apostoł, jak słyszeliśmy w drugim czytaniu: „Bracia, czy nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? … Świątynia jest święta, a wy nią jesteście”. Każde nasze spojrzenia na świątynię, każde jej nawiedzenie – powinny nam przypominać naszą chrześcijańską godność i wynikające z niej konsekwencje na nasze życie codzienne. Jak dobrze więc, że mamy pośród naszych domostw taki Dom Boży.

4. Człowiek nie może żyć bez świątyni.

Przed ponad trzydziestu laty na ekrany polskich kin wszedł radziecki film „Pokuta”. Jak na tamte czasy miał ogromny ładunek religijny. Reżyser [Tengiz Abuładze], ukazując totalitaryzm czasów stalinowskich, jednocześnie snuje refleksję na temat przemijania i wartości ponadczasowych. Jeden z ostatnich kadrów tej produkcji przesiąknięty jest jednoznacznym i dramatycznym apelem o powrót wartości religijnych. Oto pewna staruszka, idąc środkiem miasta zatrzymuje się przy oknie parterowego domu i pyta wyglądającą przez okno kobietę: „Czy ta droga prowadzi do świątyni?”. W odpowiedzi słyszy, że w tym mieście nie ma żadnej świątyni. Staruszka nie daje jednak za wygraną i natarczywie pyta: „przecież zawsze w pobliżu był tu kościół!”. I to oczywiście była prawda, ale przed wielu laty świątynia została zniszczona na polecenie władz. Dlatego owa mieszkanka parterowego domu zniecierpliwiona mówi: „Przy tej drodze nie ma żadnego kościoła!”. Riposta jest zaskakująca, ale i głęboko refleksyjna. Staruszka zadaje pytanie: „To po co komu droga, która nie prowadzi do świątyni?”.

5. 5. Tak. Człowiek zawsze odczuwał potrzebę świątyni. Różnie ją tylko nazywał i coraz to inne nadawał jej kształty. Jest coś takiego w człowieku, że w jakimś momencie swojego życia zaczyna szukać domu Boga, a w nim tej Jego szczególnej Obecności.

Właśnie świątynia jest takim miejscem, które sprzyja doświadczeniu Boga i Jego łaski.

6. Dzisiejsza uroczystość jubileuszowa związana z rocznicą konsekracji tutejszej świątyni, wokół której koncentruje się życie wspólnoty parafialnej, stanowi dobrą okazję, ażeby przybliżyć sobie także prawdę o tym, czym jest parafia.

Powiedzmy najpierw, że parafia nie jest jakąś organizacją społeczną, czy samorządową; nie jest stowarzyszeniem kulturalnym o „wyższej użyteczności publicznej”; nie jest firmą usługową, gdzie można „zakupić” usługę chrztu, ślubu czy pogrzebu.

Parafia jest wspólnotą ludzi zjednoczonych przez wiarę i miłość z Chrystusem, inaczej mówiąc: jest wspólnotą wiernych, pośród których urzeczywistnia się Chrystusowy Kościół, Kościół jako skuteczne narzędzie zbawienia. Papież Franciszek powie, że „parafia jest aktualizacją Kościoła powszechnego, najbardziej lokalną, najbardziej dotykalną dla chrześcijanina. To jest pierwsze miejsce doświadczenia Kościoła powszechnego” (Evangelii gaudium, 28).

7. 7. Tę wspólnotę parafialną ożywia na co dzień:
8. a) – Przepowiadane w świątyni Słowo Boże. Ono w życiu człowieka wierzącego spełnia istotną rolę, którą można porównać do światła rozświetlającego drogę naszego ziemskiego pielgrzymowania. Jeśli uważnie słuchamy Słowa i przyjmujemy je świadomie, ono formuje nasze sumienia, kształtuje naszą duchowość, naszą chrześcijańską dojrzałość.
9. b) – Wspólnotę parafialną ożywiają i umacniają sprawowane w świątyni sakramenty święte, a przede wszystkim Eucharystia, która jest największym darem Boga dla nas, która jest nieustanną celebracją obecności Chrystusa pośród nas.

W niektórych kościołach, zwłaszcza nowych, można spotkać tabernakulum, na którym widnieje napis: JESTEM. Tak. On tu JEST! Ta Jego święta obecność przenika nas ilekroć tu przychodzimy i z wiarą uczestniczymy w Jego zbawczej Ofierze i otwieramy dla Niego nasze serce przyjmując Go w Komunii świętej. Eucharystia staje się źródłem naszego chrześcijańskiego życia, daje nam siłę i moc na kształtowanie naszej postawy religijnej i moralnej. Eucharystia buduje wspólnotę wiernych.

Jak ważne jest, abyśmy mieli jasną świadomość tej prawdy, bo wtedy łatwiej nam widzieć wśród wielu dróg tę drogę, która prowadzi do świątyni, która prowadzi na spotkanie z Osobą żywego Chrystusa.

Jak nie powiedzieć wówczas za św. Piotrem z dzisiejszej Ewangelii: Panie, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś naszym Zbawicielem, Ty jesteś nam koniecznie potrzebny, abyśmy dzięki Twojej łasce potrafili mądrze, sensownie i odpowiedzialnie przeżywać naszą codzienność, pamiętając o naszym ostatecznym przeznaczeniu.

1. c) – I powiedzmy jeszcze, że parafię ożywia znacząco budowanie braterskiej więzi miłości. Wielkim bogactwem parafii są różne grupy i zespoły, jak służba liturgiczna ołtarza, schole muzyczne, asysta, chóry, orkiestry, grupy modlitewne, dobroczynne, zespoły synodalne i inne. Wszystkie one są wyrazem żywotności parafii. Świadczą o tym, że parafianie nie są tylko konsumentami dóbr duchowych, ale współtworzą parafialny ośrodek życia religijnego i kościelnego, troszczą się o swoją świątynię i czują się odpowiedzialni za stan materialny parafii.
2. Z radością chcę podkreślić, że o żywotności tutejszej parafii świadczą niewątpliwie – wśród wielu innych wydarzeń godnych uwagi – także liczne powołania kapłańskie i zakonne męskie i żeńskie, które zrodziły się w tej rodzinie parafialnej po drugiej wojnie światowej. Bóg jeden wie, czy nie jest to łaska udzielona parafii za wstawiennictwem Waszych kapłanów męczenników: ówczesnego proboszcza ks. Romualda Brzezińskiego i jego wikariusza ks. Tadeusza Maciejaka – aresztowanych w Tuszynie i zamordowanych w obozie koncentracyjnym w Dachau.
3. 9. Nie można też nie wspomnieć dzisiaj tego, co Opatrzność wpisała w historię Waszej parafii a mianowicie, że w latach 1910 – 1936 pracował tu jako organista Stefan Krysiński – ojciec chrzestny błogosławionego kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski. Tu został też pochowany na miejscowym cmentarzu. Przed obecną celebrą dane mi było poświęcić nowo wzniesiony pomnik na jego grobie.

Nie waham się powiedzieć, że błogosławiony Prymas Tysiąclecia – ze względu na duchową więź ze swoim ojcem chrzestnym – jest także na zasadzie świętych obcowania obecny w Waszej parafii. To – w moim przekonaniu – zasługuje na głębszą refleksję wszystkich parafian.

10. 10. Wraz z zaproszeniem do świętowania dzisiejszego jubileuszu otrzymałem od Księdza Proboszcza książkę jego autorstwa poświęconą historii Waszej świątyni i parafii. Myślę, że jest ona już dostępna dla wszystkich parafian, bo warto po nią sięgnąć, zapoznać się z jej treścią i zachować w domu jako cenną jubileuszową publikację.
11. 11. Bracia i Siostry! Dzisiaj wspólnie składamy dziękczynienie Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu za biskupów i kapłanów, którzy na przestrzeni minionego czasu głosili tu Słowo Boże i sprawowali sakramenty święte, budując w ludzkich duszach Królestwo Boże.

Dziękujemy za wszystkich ludzi, którzy ożywieni duchem wiary tworzyli tutaj wspólnotę parafialną, którzy wśród różnych doświadczeń życiowych zmagali się ze sobą i światem o wierność Bożemu prawu i Chrystusowej Ewangelii.

Dziękujemy za tę świątynię – pomnik wiary i historii, która od stu czterdziestu lat jest  miejscem, gdzie wierni doświadczają obecności Boga i Jego łaski, troszcząc się zarazem o jej materialne piękno.

Dziękujemy za wszelkie dobro, jakie za łaską Bożą zrodziło się tu ku chwale Kościoła i naszej Ojczyzny. Jest to wielkie dziedzictwo wiary, nadziei i miłości zawierające w sobie niezgłębioną tajemnicę zbawienia, dokonującego się nieprzerwanie w sercach ludzkich.

Jesteście, Bracia i Siostry, dziećmi i spadkobiercami wiary Waszych ojców i ich chrześcijańskich obyczajów. Oby żywa i wdzięczna pamięć o przejętym od nich dziedzictwie była dla Was wszystkich zobowiązującym wezwaniem do wiernego trwania przy Chrystusie i do wspólnej odpowiedzialności: za swoją świątynię, parafię i Chrystusowy Kościół na polskiej ziemi. I niech to będzie trwały owoc przeżywanego jubileuszu. Amen.

 

 

 

POŚWIĘCENIE ODNOWIONYCH OŁTARZY

MATKI BOSKIEJ TUSZYŃSKIEJ,

ŚW. Józefa i św. Witalisa w tuszynie

          Najmilsi, wspólnie okażmy wdzięczność Panu Bogu za wykonane prace w odnowieniu ołtarzy i obrazów: Matki Bożej Tuszyńskiej, królującej w głównym ołtarzu, oraz św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus na ręku i św. Witalisa, patrona parafii i świątyni. Jest to dzieło wykonane z racji 140-lecia konsekracji miejscowego kościoła. Jest ono owocem ludzkiego wysiłku i wyrazem żywotności tej wspólnoty parafialnej. Nade wszystko jest znakiem pomocy i opieki Bożej. Prośmy zatem dobrego Boga, źródło piękna duchowego i materialnego, by wygląd tutejszego kościoła dopomagał nam wszystkim uczestniczyć w modlitwie  i obrzędach tu sprawowanych.

Prosimy Cię Boże, ześlij swoje błogosławieństwo na te odnowione ołtarze Matki Boskiej Tuszyńskiej, św. Józefa i św. Witalisa.

Spraw, aby każdy kto przybywa do tego miejsca wsłuchiwał się w słowa Matki Jezusa i naszej „czyńcie wszystko cokolwiek mój Syn wam powie”,

– aby, w swoich rozważaniach  przyglądał się pięknej postaci św. Józefa, podziwiając Jego pokorę, miłość i ofiarne poświęcenie, czynił Go orędownikiem i najpewniejszym strażnikiem naszych rodzin zwłaszcza w trudach i kłopotach.

– aby umocnił swoją wiarę, wzywając orędownika tej świątyni i parafii św. Witalisa, męczennika – świadka wiary i doświadczał błogosławionej i żywej obecności Jezusa na modlitwie.

Wszechmogący wieczny Boże, składamy Ci zatem dziękczynienie za dokonane prace w odnowieniu tego świętego miejsca.

Dziękujemy za tych, którzy modlitwą, ofiarą przyczyniają się do dbałości, wyglądu tutejszej świątyni, by sprzyjała modlitwie, liturgii i oddawaniu należnej chwały Bogu, a także, by to dziedzictwo, które otrzymaliśmy od minionych pokoleń, było ubogacane i przekazywane następnym pokoleniom.

Zatem pobłogosław Boże i poświęć to wszystko, co zostało wykonane na Twoją chwałę i pożytek wiernych. Spraw, niech każdy, kto w tym miejscu będzie oddawał Ci cześć i uświęcał swoją duszę, otrzyma od Ciebie łaskę za życia, a w przyszłości wieczną chwałę.

Niech, zatem Ojcze † w imię Twoje i † Twojego Syna i† Ducha Świętego poświęcone będą te ołtarze Maryi Matki naszej, św. Józefa i św. Witalisa, dla chwały Twojej i pożytku Kościoła Świętego. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

 

 

Modlitwa powszechna

Wprowadzenie

Do Boga, który zechciał być razem z nami w tym kościele zanieśmy nasze prośby

 

Wezwania

1. Módlmy się za Ojca świętego Franciszka, naszego biskupa Grzegorza, obecnego wśród nas arcybiskupa seniora Władysława, za wszystkich biskupów i kapłanów, aby w mocy Ducha Świętego głosili Dobrą Nowinę o miłości Boga do ludzi. Ciebie prosimy…
2. Módlmy się za świętej pamięci biskupa konsekratora Wincentego Chościak Popiela, za budowniczego tej świątyni ks. Józefa Rzewuskiego, za kapłanów, którzy tu posługiwali – proboszczów i wikariuszy, za tuszyńskich kapłanów męczenników II wojny światowej: ks. Romualda Brzezińskiego, Tadeusza Maciejaka, Józefa Pełczyńskiego, Bolesława Paczesia, Piotra Gogolewskiego, aby Chrystus za  wierną służbę Kościołowi obdarzył ich pełnią zbawienia.
3. Polecajmy Dobremu Bogu fundatorów i budowniczych tej świątyni: świętej pamięci Andrzeja Płodowskiego i jego rodzinę, rodzinę Wojciechowskich, Mazerakich, wieloletniego organistę i kapelmistrza śp. Stefana Krysińskiego, oraz wszystkich, którzy nie szczędzili ofiar i pracy, aby nasz kościół służył Bogu i ludziom, którzy na tu przyjmowali sakramenty święte, aby w Kościele zbawionych w niebie wielbili Boga na wieki.
4. Prośmy za rodziny naszej parafii, aby stawały się coraz bardziej domowymi Kościołami, postępowały według Ewangelii w codziennych życiu i dawały  świadectwo wiary  i miłości.  Ciebie prosimy…

 

5. Obejmijmy serdeczną modlitwą chorych i cierpiących z naszej wspólnoty parafialnej. Niech Jezus Miłosierny i miłosierni ludzie wspomogą ich i okażą potrzebą pomoc.
6. Dziękując Bogu za tę świątynię módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy troszczyli się o łaskę wiary i zawsze radowali się z naszej przynależności do Kościoła – wspólnoty Ludu Bożego.

Zakończenie

Boże, który w swojej miłości pozwalasz nam zbierać się w tym miejscu uświęconym Twoją chwałą oraz poświęconym na wyłączną Twoją służbę, dziękujemy na niezmierzoną łaskawość, którą nam okazujesz. Przez Chrystusa Pana naszego.

 

 

List gratulacyjny Samorządu Miasta i Gminy odczytany

przez mgr Witolda Małeckiego burmistrza Tuszyna

 

Czcigodny Księże Proboszczu,

Dzisiejszy dzień zapisze się złotymi zgłoskami w historii naszej tuszyńskiej parafii. Mija właśnie 140 lat kiedy to w dniu 19 września 1882 r. biskup kujawsko-kaliski Wincenty Chościak-Popiel poświęcił tuszyńską świątynię pw. Św. Witalisa. Radowali się wówczas nasi duszpasterze i parafianie, którzy mimo bardzo trudnych czasów zawsze byli i są tu obecni do dziś. Przez wszystkie lata zaborów, wojen, czasów bardzo biednych i tych, które charakteryzowały zawirowania gospodarczo-polityczne niezmiennie trwali przy swojej świątyni, razem z niezapomnianymi duszpasterzami. W tym miejscu pragniemy podziękować wszystkim kapłanom pełniącym dawniej i dziś posługę w tuszyńskiej parafii.

Na ręce Księdza Proboszcza składamy szczególne podziękowania za kapłańską posługę, przepełnioną nie tylko żarem Ducha Świętego, ale także wielką pasją historyka. Właśnie dzięki działaniom Księdza Proboszcza pozostawimy potomnym wielkie dzieła w postaci publikacji i odnowionych zabytków w naszej świątyni i na terenie całej Gminy Tuszyn. Niech zdobyte przez Księdza doświadczenie przyczyni się do umacniania w wierze wszystkich członków naszej wspólnoty parafialnej i chroni przed zagrożeniami, jakie dla Kościoła katolickiego niesie współczesny świat.

Bardzo ważnym faktem, wartym podkreślenia w tym miejscu i dniu jest także prawdziwa, bezinteresowna przyjaźń i współpraca między naszą parafią, duszpasterzami a tuszyńskim samorządem i organizacjami z naszego tereny. Wszystko to buduje naszą tożsamość, tworzy kulturę, umacnia naszą wiarę i bardzo dobrze rokuje na przyszłość.

W imieniu Samorządu Miasta i Gminy Tuszyn, Radnych Rady Miejskiej w Tuszynie, Sołtysów, Pracowników Urzędu Miasta w Tuszynie, zakładów i jednostek zarządzanych przez Gminę Tuszyn, w szczególności w imieniu tuszyńskich parafian, z okazji Jubileuszu 140-lecia poświęcenia kościoła św. Witalisa w Tuszynie, składamy serdeczne podziękowania, gratulacje i życzenia zdrowia, wszelkiej pomyślności, satysfakcji z pełnionej duszpasterskiej służby, Aby posługa w naszej tuszyńskiej parafii była źródłem najlepszych wspomnień i radości.

Samorząd Tuszyna

 

Podziękowanie

 

Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli.

Te dobrze znane słowa umieszczone zostały w naszej świątyni 140 lat temu w języku łacińskim przez fundatorów wysoko pod sklepieniem, aby wszyscy wchodzący mogli je widzieć i właściwie rozumieć. Te słowa wyśpiewujemy w każdej mszy świętej, stając się dzięki Bożej łasce ludźmi dobrej woli.

Niech będzie chwała Bogu za naszą świątynię i za naszą parafię ubogaconą dziś duchowo posługą ks. arcybiskupa Władysława. Życzę z całego serca czcigodny Arcypasterzu Bożych łask i dobrego zdrowia na dalsze lata służby łódzkiemu kościołowi. Zawsze pamiętam, że z Twoich rąk otrzymałem sakrament kapłaństwa 26 stycznia 1986 r. i Twoje decyzje wyznaczyły moją drogę posługi Kościołowi. Bóg zapłać.

Niech będzie Bogu chwała za nasze dzisiejsze zgromadzenie, za kapłanów pochodzących z tej parafii, rodziny katolickie, dzieci i młodzież, za orkiestrę, chór, strażaków i wszystkich, którzy swoją pracą przygotowali nasz jubileusz, a swoją obecnością go uświetnili.

Niech będzie Bogu chwała za świadectwo wiary tych, którzy roztropnie rządzą naszym miastem i gminą i budują naszą społeczność na solidnym fundamencie prawdy, wiary, miłości i rozumu.

Prosimy o pasterskie błogosławieństwo.